Na het uitstekende The Virgin Suicides en Lost in Translation waren mijn verwachtingen voor het nieuwste werk van Sofia Coppola hooggespannen, zeker omdat de film al de nodige prijzen gepakt heeft (o.a. Gouden Leeuw, Venetie). Helaas overtreft Somewhere de eerdergenoemde films op geen enkel vlak.
De film draait om Johnny Marco (Stephen Dorff), een grote ster in Hollywood, die extreem verveeld en uitgeblust overkomt. Dit wordt meteen duidelijk in een van de eerste scenes waar een dubbele paaldansact hem weinig lijkt te amuseren.
Marco heeft vele escapades met rondborstige blonde vrouwen maar ook dit lijkt hem niet echt tot leven te wekken, wat pijnlijk geillusteerd wordt als hij bij een van de dames tussen haar benen in slaap valt.
Tussen deze scenes door zien we Johnny samen met zijn 11-jarige dochter Cleo (Elle Fanning). We zien hoe hij op soms onhandige wijze een vaderrol probeert te spelen, en hoe zijn dochter op haar beurt voor hem kookt en zijn leven kleur lijkt te geven. Dat de aanwezigheid van Marco's dochter een zekere impact op zijn verveelde leventje lijkt te gaan krijgen laat zich uiteraard raden.
Waar Coppola (die overigens voor de oplettende kijker heel even te zien is in de film) met haar stijl van long takes en trage scenes de juiste toon wist te raken met Lost in Translation geldt dit voor Somewhere minder. Bepaalde scenes, zeker in het begin van de film, zijn gewoon veel te lang waardoor je als kijker gemakkelijk afhaakt. Gelukkig weet het 2e deel van de film, waar de band tussen vader en dochter sterker lijkt te worden, meer te boeien en maakt het veel van het te pretentieuze begin goed.
Somewhere is vooral een film over het leven van een Hollywood ster en geeft een vrij schrijnend beeld van dit leven maar ook de wereld waarin hij in dit geval leeft. Samen met de goede soundtrack en behoorlijke acteerprestaties is het zeker geen slechte film, maar absoluut niet Coppola's beste.
7/10
No comments:
Post a Comment