Punch-Drunk Love (Paul Thomas Anderson, 2002)

Paul Thomas ‘PTA’ Anderson is het genie achter Magnolia en There Will Be Blood. Beide films behoren zonder twijfel tot de beste van de afgelopen 15 jaar. Tussen deze twee juweeltjes in maakte hij Punch-Drunk Love met Adam Sandler (van wie Anderson een groot liefhebber is). Hoongelach viel hem ten deel toen hij in Cannes aankondigde dat hij een romantische komedie met Sandler ging maken. Het resultaat is een zeer bijzondere film, die laat zien hoe kundig Anderson is en hoe goed Sandler kan acteren.

Het verhaal draait om Barry Egan (Sandler) die een fout ontdekt in een marketing actie waar hij voor pudding frequent flyer miles kan krijgen. Door voor 3000 dollar in pudding te investeren kan hij zijn leven lang gratis vliegen. Barry is een kind uit een gezin met enkel zussen en kampt met eenzaamheid en emotionele problemen. Hij heeft vele woede-uitbarstingen, een handeltje in wc-ontstoppers, en hij vindt een harmonium op straat na getuige te zijn van een auto ongeluk. Als klap op de vuurpijl komt er een wildvreemde vrouw (Emily Watson) bij hem op bezoek om hem autosleutels te overhandigen. Het laatste resulteert in een verhaallijn die zeker onder de romantische komedie te scharen valt, maar alles behalve alledaags is. Omdat de chaos nog niet compleet is wordt hij na het bellen van een sekslijn op brute wijze gechanteerd  (het geen een glansrol voor de altijd fenomenale Philip Seymour Hoffman oplevert).

Het totaal chaotische verloop van Barry’s leven wordt vakkundig door Anderson kracht bijgezet door een zeer unieke en ronduit rare filmstijl te gebruiken. Allereerst is het lichtgebruik opmerkelijk, de meeste scenes zijn over of onderbelicht. Verder wordt er veel gebruik gemaakt van ‘wide-angle’ lenzen om erg veel diepte aan te brengen, het geen in eerste instantie Barry’s eenzaamheid moet illustreren. Maar de stijl doet vermoeden dat Anderson behalve het narratief te ondersteunen ook zoals te doen gebruikelijk een boodschap in het geheel verpakt (een chaotische, zichzelf voorbijrennende samenleving wellicht….). Behalve de cinematografie vloekt ook de muziek werkelijk op alle fronten met het geheel, het zorgt voor onrust en stress gedurende bijna de hele film. Dit veroorzaakt voor de kijker een zekere onrust en zet Sandler’s woede uitbarstingen kracht bij.  De onrust doet echter niks af aan het kijkplezier. De film lijkt erg kort en alles lijkt bijzonder snel te verlopen (met 95 minuten is dit voor Anderson ook zeker een korte film). Nogmaals een ondersteuning van de onderliggende gedachte. 

Acteertechnisch en regietechnisch is Punch-Drunk Love  een erg sterke en bijzondere film en lijkt de stijl grotendeels de boodschap te dragen maar mist het de flair en epische verhaallijnen om in een adem met Anderson’s eerdergenoemde meesterwerken genoemd te worden. Desalniettemin een bijzondere kijkervaring die waarschijnlijk niet voor iedereen weggelegd is.

8/10