Het verhaal draait om John ‘the Cat’ Robie (Cary Grant), een voormalig juwelendief die opnieuw ter verdenking komt te staan als er opnieuw een serie juwelendiefstallen plaatsvinden. Aangezien de diefstallen methodisch identiek aan Robie’s werkwijze zijn denkt de politie meteen aan hem en ‘the Cat’ slaat op de vlucht.
Robie wil zijn onschuld bewijzen door zijn imitator te volgen en op heterdaad te betrappen. Via zijn verzekeraar komt hij aan een lijst met potentiele slachtoffers van een juwelenroof. Hij komt in contact met een rijke weduwe (die bovenaan de lijst staat) en haar beeldschone dochter Frances (Grace Kelly) en hoopt op die manier de ware dief te pakken voordat de politie hem te pakken krijgt.
Waar Hitchcock normaal gesproken in uitblinkt zijn de goed doordachte plots en spanningsopbouw, zo is hij uiteindelijk aan zijn bijnaam ‘master of suspense’ gekomen. Beide elementen komen in deze film niet goed genoeg uit de verf. De spanning zou normaal gesproken uit het opsporen van de dader moeten komen en het feit dat Robie constant door de politie op de hielen gezeten wordt. Als kijker ervaar je deze spanning niet zoals deze zou moeten zijn. Hitchcock legt de nadruk veel meer op de romantische ontwikkelingen tussen Robie en Frances. Iets wat zeker niet ongebruikelijk is in Hitchcock zijn oeuvre maar in deze film gaat het echt ten koste van de rest van het plot. De daadwerkelijke ontknoping en oplossing van Robie om de dader te pakken is toch wel erg voorspelbaar, iets wat Hitchcock normaal gesproken weet te vermijden.
Het ontbreken van de te verwachten suspense maakt overigens wel plaats voor prachtige plaatjes van de Franse Riviera en andere settings. Het lijkt bijna alsof Hitchcock de kijker voor de verandering meer visueel wou verwennen (ook met Grace Kelly) in plaats van te laten puzzelen. Ik moet zeggen dat hij hierin wel slaagt. Dit verklaart dan ook mijn rating. Geen slechte film, maar verwacht geen standaard Hitchcock (die zijn beter!).
7/10
No comments:
Post a Comment