The Rum Diary (Bruce Robinson, 2011)

In 1998 maakte Johnny Depp furore als Raoul Duke in de ‘filmtrip’ Fear and Loathing in Las Vegas naar het boek van de in 2005 overleden Hunter S. Thompson. De film, die inmiddels een cultstatus verworven heeft, bevestigde definitief de acteerkwaliteiten van Depp. Dat deze inmiddels de trekjes van het Duke karakter(en Jack Sparrow uiteraard) in bijna al zijn rollen lijkt te leggen wekt bij mij veelal irritatie op en draagt niet altijd bij aan de kwaliteit van zijn spel (denk bijvoorbeeld aan The Tourist). Dat hij juist in een film die wederom gebaseerd is op een boek van Thompson laat zien dat hij zijn gekke bekken achterwege kan laten is verrassend.

Depp speelt Paul Kemp, een journalist uit New York in de jaren ‘50 die Amerika tijdelijk wil ontvluchten en zodanig in Puerto Rico terecht komt waar hij voor de San Juan Star gaat schrijven. Kemp ontdekt al snel de rum en geeft zich net als veel van zijn collega’s moeiteloos over aan de alcohol. Ondanks zijn chaotische en lichtzinnige aanpak wordt zijn talent opgemerkt door zijn baas (Richard Jenkins) maar ook door een louche projectontwikkelaar Sanderson (Aaron Eckhart) die zijn schrijven wil gebruiken voor enigszins malafide commerciële doeleinden. Als Kemp intrekt bij twee van zijn zeker niet-alledaagse collega’s en verliefd wordt op Sanderson zijn verloofde (Amber Heard) stapelen de ontwikkelingen zich in hoog tempo op.

Van het plot moet The Rum Diary het zeker niet hebben. Het enigszins onsamenhangende verhaal is niet memorabel maar ook zeker niet storend. Veel meer vallen de acteerprestaties van Depp en met name die van Giovanni Ribisi, die een naar Hitler's toespraken luisterende überalcoholist speelt, op. Ook de regie en soundtrack zijn dik in orde wat maakt dat de film dankzij het hoge tempo en de soms bizarre gebeurtenissen vermakelijk genoeg is.

Vooraf is de grootste valkuil van een film als deze dat met de Hunter S. Thompson en Johnny Depp combinatie een “Fear and Loathing in Puerto Rico” verwacht wordt. Niets is minder waar. Ondanks de hoge mate van alcohol consumptie in de film is zowel de stijl als het narratief totaal anders en is de enige associatie met de eerdergenoemde ‘klassieker’ de stem van Depp. Dit kwam voor mij persoonlijk als een welkome verrassing. De trailer had wat dit betreft weinig goeds voorspeld, ook gezien de extreem flauwe grappen, die gelukkig grotendeels al in de trailer zaten en daarmee beperkt bleven.

The Rum Diary is een vermakelijk en verfrissende film die helaas niet echt overtuigd in boodschap (waar de makers duidelijk wel toe pogen) maar dankzij goed acteren, absurde situaties en een behoorlijk tempo zijn hoofd ver genoeg boven water weet te houden.

(Opmerkelijk: Regisseur en scriptschrijver Robinson, zelf lange tijd alcoholist geweest, had kennelijk al 6,5 jaar geen druppel alcohol gedronken. Om zijn writer’s block te overwinnen dronk hij een fles drank per dag om vervolgens na voltooiing van het script geen druppel meer te drinken.)

7/10

Nova Zembla (Reinout Oerlemans, 2011)

Reinout Oerlemans heeft Nederlandse filmgeschiedenis geschreven. Nova Zembla is de eerste 3D bioscoopfilm van Hollandse bodem. Tevens is deze film de eerste acteerklus voor Fries topmodel Doutzen Kroes. Ondanks het hoge budget en de hoge verwachtingen gaat deze film helaas door een uiterst zwak scenario al snel ‘ijskoud’ ten onder.

Het verhaal is gebaseerd op ware feiten. Het is 1596, we staan aan de vooravond van de Gouden Eeuw. Kapitein Jacob van Heemskerck (Victor Reinier) en Willem Barentsz (Derek de Lint) gaan met hun bemanning op ontdekkingsreis richting Indie. Zij denken door de Noordelijke route om Nova Zembla te nemen een nieuwe handelsroute te ontdekken. Deze is voorgesteld door dominee Petrus Plancius (Jan Decleir) wiens dochter Catherina (Doutzen Kroes) verliefd is op de jonge schrijver Gerrit de Veer (Robert de Hoog).

De Veer wil dolgraag mee op reis en de dominee ziet hem graag vertrekken zodat hij een tijdje uit de buurt van zijn dochter is (“Maak een man van hem, of voer hem aan de witte beren”). De Veer gaat mee als ‘reisverslaggever’ en botst al snel met de ietwat minder ontwikkelde zeelieden aan boord. Een van deze lieden wordt gespeeld door Nederreus Semmy Schilt, die dit niet onverdienstelijk doet. Na een harde botsing tussen hem en de Veer zal hij gekielhaald moeten worden. Als De Veer tijdens deze ruwe straf zijn leven redt weet hij iets van respect af te dwingen. Als de mannen ten noorden van Nova Zembla vast komen te zitten in het ijs, zal het overwinteren en overleven worden in de ijskoude sneeuw.

Laat ik beginnen met het 3D aspect. Ik ben hier, en dan druk ik me nog netjes uit, geen fan van. Aan het gros van de films die tegenwoordig in 3D uitkomen voegt het helemaal niks toe. Het is simpelweg een melkkoe geworden die niks met de kunstvorm cinema van doen heeft. Gelukkig hebben bioscoopgangers in Amerika maar ook in Europa steeds vaker de keus tussen 2D en 3D en de keuze voor de eerste optie lijkt gelukkig meer en meer de overhand te gaan krijgen. Ook Nova Zembla was in 2D niet veel anders geweest dan in 3D. Het enige wat Oerlemans met de extra dimensie doet is Doutzen Kroes prominenter in beeld brengen, waar ik niet over zal klagen. 

Dolgraag zou ik hier neerzetten dat Doutzen goed kan acteren en dat we nog veel vaker van haar zouden moeten gaan genieten op het grote scherm, maar helaas. Bij vrijwel elke scene, zeker tijdens de opening, valt het gewoon op dat ze teveel haar best doet om te ‘acteren’. In combinatie met haar accent, wat ze ondanks een coach niet weg heeft kunnen werken, maakt haar prestatie geen indruk. Dat Oerlemans koos voor een bekende debutante is moedig, maar pakt dus niet goed uit.

Het grootste manco van de film echter is het belabberde scenario. De epische ontdekkingsreis die de mannen zullen ondernemen wekt zekere verwachtingen die nooit ingelost zullen worden. Tijdens de reis op het schip valt het nog wel wat mee, maar zodra de zeelui op Nova Zembla stranden maakt Oerlemans rappe tijdssprongen en betrekt hij de kijker erg slecht in wat er onderling tussen de mannen speelt. Van spanningsopbouw is dus ook geen sprake, van verwachtingsopbouw des te meer, maar na driekwart film zul je als kijker beseffen dat er niet meer in gaat zitten. Dat er mensen gaan overlijden in de vrieskou is onvermijdelijk maar deed mij persoonlijk niks, iets wat een goed scenario had kunnen voorkomen.

Nova Zembla zal zeker de geschiedenisboeken ingaan, maar mag wat mij betreft snel weer vergeten worden....

3/10

50/50 (Jonathan Levine, 2011)

"50/50. If you were a casino game, you would have the best odds."

Het blijft een gewaagde keuze. Een komedie over een gevoelig onderwerp als kanker. Dat het goed kan uitpakken zagen we al eerder met bijvoorbeeld Funny People uit 2009. Ondanks dat 50/50 zich op glad ijs begeeft, pakt ook deze film bijzonder goed uit.

De film draait om de 27-jarige Adam Lerner (Joseph Gordon-Levitt). Hij heeft een vriendin, en werkt samen met zijn beste vriend Kyle (Seth Rogen) bij een radiostation. Na aanhoudende rugklachten wordt door een oncoloog een zeldzame vorm van kanker geconstateerd. We zien hoe Adam en zijn omgeving hier mee omgaan. Zo zijn er zijn vader, die door zijn Alzheimer weinig meekrijgt, en zijn overbezorgde moeder (Anjelica Huston). Ook de relatie met zijn vriendin, die voor de diagnose al niet geweldig leek komt onder druk te staan. En tenslotte is er nog de 24-jarige therapeute Katherine (Anna Kendrick) die het erg moeilijk vindt om professionele afstand van Adam te bewaren.

Het script van 50/50 is geschreven door Will Reiser die zelf enkele jaren geleden door dezelfde ziekte getroffen werd. Tevens is hij goed bevriend met Seth Rogen, die dus eigenlijk zichzelf speelt in de film. Het script is dus autobiografisch en daarmee behoorlijk realistisch wat vooral af te zien is aan de personages. Niemand is perfect, en vrijwel iedereen in deze film gaat moeizaam en ongemakkelijk om met de situatie van Adam. Het begint al met de contactgestoorde arts die hem het slechte nieuws moet brengen. Het zet de toon voor de interactie tussen de verschillende personages. Dat deze nooit zwart/wit worden neergezet qua gedrag en motivatie is (helaas) nog steeds vrij ongebruikelijk in Hollywood.

Aandoenlijk is Anna Kendrick's rol als Katherine, de therapeute. Zij is duidelijk onervaren en kent haar vak vooral vanuit de theorie. De scenes waarin zij Adam zeer geforceerd aanraakt omdat dit volgens de boeken geruststellend werkt zijn bijzonder treffend. We zien twee mensen die beide oncomfortabel zijn met de situatie. Vanaf het moment dat blijkt dat Adam’s vriendin uit beeld gaat verdwijnen wordt hun relatie steeds persoonlijker. Iets wat een voorspelbare ontwikkeling oplevert wat mogelijk niet op waarheid gebaseerd is, maar wel een breed filmpubliek bedient.

De verhouding die, zeker tegen het einde van de film, het beste uit de verf komt is die tussen Adam en zijn moeder. Adam wordt gek van haar overbezorgde gedrag maar verliest hiermee haar verdriet uit het oog. De rol van de moeder wordt goed neergezet en subtiel belicht door de filmmakers, de door Alzheimer ‘geplaagde’ vader maakt het soms schrijnende maar veelal ontroerende plaatje compleet. 

De grappen van met name Seth Rogen zijn niet eens altijd zo goed, maar hebben een sterke impact door de beladen sfeer. Een truc die we al veel vaker gezien hebben, maar door het oprechte karakter en goede acteren werkt het voor deze film zeer goed en voelt het nooit kunstmatig aan. De sfeer en impact worden tevens versterkt door een fenomenale soundtrack.

50/50 is dankzij goed acteren van Gordon-Levitt, maar met name dankzij een origineel en eerlijk script van een relatief onervaren schrijver zeer geslaagd. Bij aanvang van de film was ik, zeker door de jonge cast, even bang voor een Juno achtige film, maar dat valt gelukkig mee.We zien een zeer persoonlijke en gedurfde film die op goede momenten entertaint maar vooral ontroert. Kijken!

8/10