50/50 (Jonathan Levine, 2011)

"50/50. If you were a casino game, you would have the best odds."

Het blijft een gewaagde keuze. Een komedie over een gevoelig onderwerp als kanker. Dat het goed kan uitpakken zagen we al eerder met bijvoorbeeld Funny People uit 2009. Ondanks dat 50/50 zich op glad ijs begeeft, pakt ook deze film bijzonder goed uit.

De film draait om de 27-jarige Adam Lerner (Joseph Gordon-Levitt). Hij heeft een vriendin, en werkt samen met zijn beste vriend Kyle (Seth Rogen) bij een radiostation. Na aanhoudende rugklachten wordt door een oncoloog een zeldzame vorm van kanker geconstateerd. We zien hoe Adam en zijn omgeving hier mee omgaan. Zo zijn er zijn vader, die door zijn Alzheimer weinig meekrijgt, en zijn overbezorgde moeder (Anjelica Huston). Ook de relatie met zijn vriendin, die voor de diagnose al niet geweldig leek komt onder druk te staan. En tenslotte is er nog de 24-jarige therapeute Katherine (Anna Kendrick) die het erg moeilijk vindt om professionele afstand van Adam te bewaren.

Het script van 50/50 is geschreven door Will Reiser die zelf enkele jaren geleden door dezelfde ziekte getroffen werd. Tevens is hij goed bevriend met Seth Rogen, die dus eigenlijk zichzelf speelt in de film. Het script is dus autobiografisch en daarmee behoorlijk realistisch wat vooral af te zien is aan de personages. Niemand is perfect, en vrijwel iedereen in deze film gaat moeizaam en ongemakkelijk om met de situatie van Adam. Het begint al met de contactgestoorde arts die hem het slechte nieuws moet brengen. Het zet de toon voor de interactie tussen de verschillende personages. Dat deze nooit zwart/wit worden neergezet qua gedrag en motivatie is (helaas) nog steeds vrij ongebruikelijk in Hollywood.

Aandoenlijk is Anna Kendrick's rol als Katherine, de therapeute. Zij is duidelijk onervaren en kent haar vak vooral vanuit de theorie. De scenes waarin zij Adam zeer geforceerd aanraakt omdat dit volgens de boeken geruststellend werkt zijn bijzonder treffend. We zien twee mensen die beide oncomfortabel zijn met de situatie. Vanaf het moment dat blijkt dat Adam’s vriendin uit beeld gaat verdwijnen wordt hun relatie steeds persoonlijker. Iets wat een voorspelbare ontwikkeling oplevert wat mogelijk niet op waarheid gebaseerd is, maar wel een breed filmpubliek bedient.

De verhouding die, zeker tegen het einde van de film, het beste uit de verf komt is die tussen Adam en zijn moeder. Adam wordt gek van haar overbezorgde gedrag maar verliest hiermee haar verdriet uit het oog. De rol van de moeder wordt goed neergezet en subtiel belicht door de filmmakers, de door Alzheimer ‘geplaagde’ vader maakt het soms schrijnende maar veelal ontroerende plaatje compleet. 

De grappen van met name Seth Rogen zijn niet eens altijd zo goed, maar hebben een sterke impact door de beladen sfeer. Een truc die we al veel vaker gezien hebben, maar door het oprechte karakter en goede acteren werkt het voor deze film zeer goed en voelt het nooit kunstmatig aan. De sfeer en impact worden tevens versterkt door een fenomenale soundtrack.

50/50 is dankzij goed acteren van Gordon-Levitt, maar met name dankzij een origineel en eerlijk script van een relatief onervaren schrijver zeer geslaagd. Bij aanvang van de film was ik, zeker door de jonge cast, even bang voor een Juno achtige film, maar dat valt gelukkig mee.We zien een zeer persoonlijke en gedurfde film die op goede momenten entertaint maar vooral ontroert. Kijken!

8/10