Juno (Jason Reitman, 2007)

“You should’ve gone to China, you know, ‘cause I hear they give away babies like free iPods’’

Toen ik zo’n jaar geleden 'Juno' voor het eerst zag was ik niet bijzonder onder de indruk. Ik bleek een van de weinigen, van een aantal mensen om mij heen begreep ik dat dit toch wel een bijzondere film is. Na raadpleging van het internet ging ik twijfelen, 93% fresh op Rotten Tomatoes en topcritic Roger Ebert zette Juno zelfs op 1 in zijn lijstje van beste films van 2007 (Het jaar van o.a. There Will Be Blood, No Country for Old Men en Zodiac).Het werd dus tijd voor een herkijk, om te ontdekken wat ik gemist had.

Juno McGuff (Ellen Page) is een 16 jarig meisje die per ongeluk zwanger is geraakt van haar beste vriend Paul Bleeker (Michael Cera). Al snel besluit ze dat een abortus geen optie is en dat ze het kind wil afstaan voor adoptie. Via een advertentie in de krant komt ze uit bij het rijke stel Mark en Vanessa Loring (Jason Bateman en Jennifer Garner). Met name Vanessa is extreem blij met Juno haar besluit om haar baby aan de twee af te staan. Mark lijkt iets minder opgewonden, maar klikt meer met Juno vanwege hun gedeelde passie voor alternatieve muziek. We volgen Juno gedurende haar zwangerschap en zien hoe er door haar en haar ongeboren kind meer en meer druk op de relatie van de Lorings komt te staan.

Mijn grootste bezwaar tegen ‘Juno’ is dat er heel erg makkelijk met haar beslissing betreffende het kind wordt omgegaan. Haar ouders bijvoorbeeld reageren in eerste instantie volwassen en realistisch op het nieuws van hun dochter maar geven haar vervolgens weinig weerstand in haar besluit. Het is niet zo dat Juno uit een achterstandswijk komt en haar kind met de echte ouders en grootouders geen toekomst zou hebben. De pijnlijke scene tijdens Juno’s echo, waar de techniciën opmerkt dat het maar goed is dat ze haar kind afstaat, en waar haar moeder haar fel verdedigt lijkt er op te wijzen dat het kind houden volgens haar geen slechte optie zou zijn. Het wordt nooit echt duidelijk waarom Juno zo vastbesloten is het kind af te staan.

In hoeverre kijkt Juno anders tegen haar kind aan dan een ‘free iPod’? Ze wil weliswaar een goede toekomst voor haar kind, maar lijkt dit bijzonder rationeel te besluiten en negeert alle 'moeder' emoties. Het gaat mij te gemakkelijk. Zeker gezien het verdere verloop van de film, waarin ze toch verliefd op de vader lijkt te worden (wat overigens ook een beetje uit de lucht komt vallen). Je maakt je toch zorgen: als Juno later kiest voor kinderen, hoe springt ze hier dan mee om? En waarom zou ze niet haar eigen kind terug willen claimen als ze nog bij de vader is? Over die vader gesproken, Paulie Bleeker lijkt gedurende de hele zwangerschap zich niet over zijn kind te bekommeren. Juno lijkt de dienst uit te maken, haar mening is niet voor discussie vatbaar. Wellicht dat het in werkelijkheid voorkomt, maar ik vind het allemaal maar onrealistisch.

Natuurlijk kent ‘Juno’ ook sterke punten. Zo wordt er door vrijwel iedereen goed geacteerd (waar Ellen Page en Jennifer Garner er uit springen), en kijkt de film erg makkelijk weg. Het beste van de film is de muziek die erg origineel en toepasselijk is. Ook worden zware thema’s als abortus vrij luchting behandeld. Nogmaals, de zwangerschap wordt in mijn ogen te luchtig behandeld.

Na een tweede kijkbeurt is er dus weinig aan mijn mening veranderd. Hoe schattig en origineel Juno in eerste instantie ook lijkt te zijn, het heeft volgens mij vrij weinig met de werkelijkheid te maken.

5/10