Rosemary’s Baby (Roman Polanski, 1968)

De term horrorfilm wordt veelal geassocieerd met slasherfilms. Een psychopatische moordenaar, veel bloed en een hoge ‘body count’. Dat er ook horror gemaakt kan worden zonder deze geijkte elementen bewees Roman Polanski al in de late jaren ’60 met Rosemary’s Baby, een van de beste films ooit binnen het genre.

De licht naïve Rosemary Woodhouse (Mia Farrow) en haar man Guy (John Cassavetes), die probeert te slagen als acteur, betrekken een appartement met een mysterieuze historie in New York. Al snel raken de twee goed bevriend met de extreem aardige, maar veel oudere buren, Minnie en Roman Castevet. Vooral Guy, die veel tijd met Roman doorbrengt, is erg gecharmeerd van hun nieuwe vrienden. Als Rosemary zwanger wordt, bevelen de buren hun dokter en vitaminedrankjes aan. Verder krijgt Guy, mede door dubieuze omstandigheden,ineens grote acteerrollen aangeboden. Rosemary voelt zich gedurende de zwangerschap slechter en slechter en na een aantal vervelende gebeurtenissen begint zij te vermoeden dat er hogere donkere krachten een rol spelen. Doen haar buren inderdaad aan hekserij of gaat Rosemary met haar eigen paranoïa aan de haal?

Mulholland Dr. (David Lynch)

Er zijn een aantal elementen die zorgen voor de spanning die vereist is in een goede horrorfilm. Allereerst de buren (gespeeld door Sidney Blackmer en Ruth Gordon). Het is hun voorkomen en dan met name de kleding, make up en maniertjes die je de stuipen op het lijf jagen. Zij deden mij meteen denken aan de twee oudjes in David Lynch’ meesterwerk Mulholland Drive, maar ik zou films van ‘oud’ naar ‘nieuw’ moeten kijken, want Lynch heeft Rosemary’s Baby ongetwijfeld eerst gezien. De droomscene,waarin Rosemary door het ‘kwaad’ verkracht wordt en de volgende ochtend licht gehavend wakker wordt, zou je Lynchiaans kunnen noemen ware het niet dat je naar een oudere film zit te kijken. Deze fenomenale scene is overigens het visuele hoogtepunt van de film.

Polanski geeft op intelligente wijze de kijker visuele hints. Zo is zijn gebruik van de kleur rood subtiel maar talrijk. Rosemary krijgt veel rode rozen, eet rood vlees tijdens haar zwangerschap en in haar droom draagt zij een rode jurk. Ook zit er een hint in de datum waarop zij zal bevallen. Dit zijn enkele voorbeelden van hoe er met de kijker gespeeld wordt. Verwennerij voor de filmfreak, ik kan hier in ieder geval erg van genieten.

Rosemary's Baby is bijna foutloos. Hier en daar zakt de spanning een klein beetje in, maar de regie is dusdanig goed, dat je als kijker constant in het ongewisse blijft betreffende de mentale staat van de protagonist. De climax is dan ook overdonderend en levert een historische scene op die je nog lang bij zal blijven!

9/10