Red State (Kevin Smith, 2011)

Kevin Smith is een grappenmaker. Al sinds begin jaren ’90 maakt hij geslaagde niet-alledaagse komedies zoals Clerks, Chasing Amy en het recentere Zack and Miri make a Porno. Een paar jaar geleden kondigde hij aan een horrorfilm te gaan schrijven en regisseren. Na wat geouwehoer rondom de kosten en distributie is deze film er dan eindelijk gekomen.

We beginnen met 3 puberende vrienden die via het internet een afspraak hebben geregeld met een wat oudere vrouw waar ze gedrieen seks mee zullen gaan hebben. Na aankomst krijgen de drie jongens bier van hun lustobject (Melissa Leo) en raken zij buiten bewustzijn. Ze worden wakker in de kelder van een kerk waar priester Abin Cooper (Michael Parks) zijn volgelingen toespreekt wat resulteert in de ‘slachting’ van een homoseksuele zondaar aan het kruis. De jongens wacht hetzelfde lot. Als een van hen weet te ontsnappen escaleert de situatie. Wat volgt is een overweldigend vuurgevecht tussen de doorgeslagen gelovigen en de politie onder leiding van Joseph Keenan (John Goodman).

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Red State valt tegen. Wat begint als een horrorfilm in de categorie Hostel lijkt te ontaarden in een ongenuanceerde ‘over-the-top’ shoot-out. En hier schuilt het grootste probleem, we kijken naar vlees noch vis. Het is dus maar even een horrorfilm, het schieten maakt snel plaats voor een kwartiertje serieus drama om te eindigen in een slotscene waar the Coen brothers veel van hun Burn After Reading in zullen herkennen. Geen originaliteitsprijs dus.

De overgang van ‘horror’ naar shoot-out valt nog wel mee te leven, tot nu toe is het allemaal ook nog redelijk vermakelijk en bij vlagen grappig. Als de film op deze voet verdergaat om als een soort Planet Terror tot een extreem ongenuanceerd einde te komen hebben we een weliswaar onoriginele maar leuke film gezien. Smith kiest er echter voor om ons als een soort van Tarantino wannabe te verrassen qua verhaalontwikkeling en schotelt ons tijdens het mitrailleurgeweld een dramatische ‘familie’ scene voor om deze later net zo hard weer de kop in te drukken. Onverwacht zeker, maar niet met een positief resultaat. Het heeft nul amusementswaarde en maakt dat de film er chaotischer en chaotischer op wordt. Tussendoor zien we nog een autoriteitsconflict bij de politie (waar John Goodman, die wat kilo’s kwijt lijkt te zijn, wel veel goed maakt met zijn persoontje) om uiteindelijk nog een satirische politieke draai aan het geheel te geven.

Wat Smith hier wil zeggen is wel duidelijk, maar ook duidelijk te veel. Red State is dus geen horror, geen shooter, geen drama en geen satire, wat het wel is: Pretentieuze chaos die gelukkig zo nu en dan toch nog voor een enkele grappige, verrassende wending zorgt, maar ondanks goed acteerwerk van Goodman, Leo en (voor mij) nieuweling Kerry Bishé geen voldoende weet te scoren. Ik wacht weer met smart op de ouderwetse 'shit and fart' grappen van Jay and Silent Bob.

5/10