The Whistleblower (Larysa Kondracki, 2010)

Onze wereld bestaat voor een deel uit een grote ‘boze’ mensen wereld, dat is bekend. Ook weten we dat dit door verschillende motieven en belangen op alle niveau’s plaatsvindt. Onrecht, zoals mensenhandel vindt steeds vaker plaats en komt veelal niet aan het licht. Een manier om hier aandacht voor te vragen is het medium film. Helaas levert het met ‘The Whistleblower’ echter in geen enkel opzicht verrassende of vernieuwende cinema op.

De Amerikaanse politieagente Kathryn Bolkovac (Rachel Weisz) wordt door de VN uitgezonden naar voormalig oorlogsgebied in Bosnië om daar de situatie te ‘monitoren’. Zij komt al snel in aanraking met veelal jonge vrouwen, meisjes nog, die gebruikt en verkocht worden als seksslaaf of prostituee. Wat zij echter niet kon vermoeden maar toch snel ontdekt is dat veel van haar mannelijke collega’s van verschillende instanties niet alleen ‘klant’ zijn maar ook zakelijk betrokken zijn geraakt bij deze vorm van mensenhandel. In haar ijver om het onrecht te bestrijden en op te komen voor de jonge meisjes stuit Kathryn op veel verzet van de diverse instanties die niet op een rel zitten te wachten. Ook zwijgen de meeste meisjes als het graf, aangezien getuigenis fataal zou kunnen worden. Gelukkig krijgt de strijdbare Amerikaanse hulp van collega’s van ‘Internal Affairs’ om de verwerpelijke gang van zaken aan het licht te brengen. Of dit de problemen ook daadwerkelijk zal oplossen is nog maar de vraag.

Wat centraal staat in deze film is de ijzersterke acteerprestatie van de nog steeds prachtige Rachel Weisz. Dat de rol van sterke, tegen onrecht strijdende, vrouw haar op het lijf geschreven is bewees zij al eerder met The Constant Gardener in 2005 waarvoor zij een Oscar in ontvangst mocht nemen. Haar prestatie doet dan ook niks af aan de film, helaas zijn er een aantal andere factoren die dat wat mij betreft wel doen.

Allereerst het gegeven van een verhaal dat gebaseerd is op waargebeurde feiten. Met deze kennis stel je je als kijker in op een zekere confrontatie en lijkt dit het verhaal al grotendeels te voorspellen. Bij films in dit ‘genre’ is het toch vaak zo dat er een bepaalde vorm van onrecht aan de kaak wordt gesteld met een helaas nog altijd erg zwart-witte voorstelling van personages en instellingen. De film kent enkele keiharde confronterende beelden. Toch kwamen deze beelden bij mij persoonlijk niet zo schokkend over als mogelijk was geweest. Je stelt je er nou eenmaal op in en weet intuitief wel wanneer wat komen gaat. Geen verrassing, dus ook niet het shock effect wat zulke gebeurtenissen toch zeker wel verdiend. In dit geval had een documentaire een sterker effect gehad denk ik.

Qua filmstijl wordt de kijker eigenlijk ook geen moment uitgedaagd. Het verhaal wordt verteld op een wijze die we al vele malen eerder hebben gezien. Ook de wat sobere filmkwaliteit, dus weinig licht etc, die de algehele sfeer kracht bij moet zetten komt niet meer volledig op mij over. De film vertelt het verhaal niet slecht, maar doet zeker niet veel meer. Dat het einde enigszins onbevredigend is is niet zozeer een zwakte van de film, maar simpelweg consistent met de werkelijkheid.

‘The Whistleblower’ is dus eigenlijk een 13 in dozijn ‘onrecht’ film waar er veel vaker veel betere versies van gemaakt zijn. Goed materiaal voor het volgende ‘GroenLinks’ congres misschien (dit is zeker niet denigerend bedoeld), maar voor de meeste filmfans geen verrijking. Mocht je interesse in het onderwerp hebben, zeker kijken, maar zoals gezegd was een documentaire hier beter op zijn plaats geweest.

6/10